It
Voor mij persoonlijk de meest geanticipeerde film van 2017 (méér dan Episode VIII: The Last Jedi) en blij dat hij niet teleurstelde: It! Zowel de originele tv-film uit 1990 als het boek (en niet alleen dit) van Stephen King uit 1986 (pas rond 2000 ergens op de bus gelezen) hebben toch een prominente rol gespeeld in mijn jonge leven, dus de verwachtingen lagen dan ook erg hoog.
Voor wie de verwachtingen ook torenhoog lagen was Bill Skarsgard, in de pivotale rol van Pennywise the dancing clown, die diende op te boksen tegen Tim Curry's iconische optreden in de oude film. En ook hij loste die probleemloos in.
In tegenstelling tot een door mekaar verweven verhaal van verleden en toekomst, dat zowel in het boek als de eerste film gehanteerd wordt, koos regisseur Andy Muschietti ervoor de film op te delen in twee periodes: De eerste film verhaalt het verleden, hier 1989 in plaats van het originele 1958. Mogelijk om een sterkere band met het publiek te krijgen plus de eighties zijn weer hip met series als Stranger Things, waar de film wel schatplichtig aan blijkt en dat op zijn beurt dan weer sterk door Stephen King en andere eighties franchises beïnvloed werd. Maar daardoor verliezen vele elementen en verwijzingen uit het origineel hun betekenis, al proberen ze dat recht te zetten met metal shirts en andere eighties memorabilia. Soms werkt dat, soms niet.
Zo zit de iconische fiets Silver (verwijzing naar de Lone Ranger) van Bill, die een grote rol speelt in sommige scènes van het boek, wel in de film maar zonder één woordje van verdere uitleg en gebeurt er verder ook niets mee. Hetzelfde met sommige eigenschappen of angsten van de andere kinderen, waar soms erg vlug of niet wordt bij stilgestaan in deze remake. Er zitten tal van easter eggs verstopt voor wie weet naar wat zoeken, maar diegenen die het boek niét lazen gaan deze waarschijnlijk allemaal missen.
Zo prijkt bijvoorbeeld A Nightmare On Elm Street 5 op de bioscoop, maar in tegenstelling tot het origineel (waar I Was A Teenage Werewolf speelt en waar Richie's angst én confrontatie met It als weerwolf vandaan komt) speelt Freddie géén rol in de film (een rechtenkwestie?) maar is Richie gewoon bang voor "clowns". Toevallig! Al levert dat wel een leuke scène op (géén spoilers), maar een gemiste kans tot een knipoog naar een eighties horror franchise.
De kinderen stelen probleemloos de show, ook in de oude film waren de flashbacks naar 1957-58 wat mij betreft de beste stukken. Aan alle volwassenen in de film lijkt iets te mankeren, maar dat komt ook grotendeels door het verhaal. De kritieken op het origineel betroffen dan ook de volwassen acteurs en het nogal bij de haren getrokken einde (alweer géén spoilers). Al zijn de kids hier groffer gebekt en iets meer losgeslagen. Eighties vs fifties kids zeker, de Goonies zijn nooit veraf.
Eén ding dat ze voor mijn part hadden mogen schrappen (of toch een paar): jump scares. Ze werkten wel, maar het waren er zo veel dat het uiteindelijk zelfs begon af te leiden van het verhaal. Foei!
Eindverdict: een geslaagde remake en hommage aan het originele verhaal, handig gebruik makend van de eighties hype die momenteel in de media waait. Op vele vlakken béter dan de film uit 1990 (ook een pak bloederiger en verschietachtiger), op sommige mankeerde er her en der achtergrondverhaal of hebben ze dit veranderd zonder aanwijsbare reden. En horror zonder jump scares kan ook.
Niet écht een spoiler: eindigt met de boodschap "It: part one" dus we weten dat deel 2 eraan zit te komen, waar de nu volwassen kinderen rond 2016 (27 jaar later :-) finaal af zullen moeten rekenen met It. Hopelijk kunnen de volwassen incarnaties en de hedendaagse setting de verwachtingen inlossen en hervallen ze niet in dezelfde fouten die de tv-film maakte. En vullen ze de enkele gaten in het plot verder in.
Voor wie de verwachtingen ook torenhoog lagen was Bill Skarsgard, in de pivotale rol van Pennywise the dancing clown, die diende op te boksen tegen Tim Curry's iconische optreden in de oude film. En ook hij loste die probleemloos in.
In tegenstelling tot een door mekaar verweven verhaal van verleden en toekomst, dat zowel in het boek als de eerste film gehanteerd wordt, koos regisseur Andy Muschietti ervoor de film op te delen in twee periodes: De eerste film verhaalt het verleden, hier 1989 in plaats van het originele 1958. Mogelijk om een sterkere band met het publiek te krijgen plus de eighties zijn weer hip met series als Stranger Things, waar de film wel schatplichtig aan blijkt en dat op zijn beurt dan weer sterk door Stephen King en andere eighties franchises beïnvloed werd. Maar daardoor verliezen vele elementen en verwijzingen uit het origineel hun betekenis, al proberen ze dat recht te zetten met metal shirts en andere eighties memorabilia. Soms werkt dat, soms niet.
Zo zit de iconische fiets Silver (verwijzing naar de Lone Ranger) van Bill, die een grote rol speelt in sommige scènes van het boek, wel in de film maar zonder één woordje van verdere uitleg en gebeurt er verder ook niets mee. Hetzelfde met sommige eigenschappen of angsten van de andere kinderen, waar soms erg vlug of niet wordt bij stilgestaan in deze remake. Er zitten tal van easter eggs verstopt voor wie weet naar wat zoeken, maar diegenen die het boek niét lazen gaan deze waarschijnlijk allemaal missen.
Zo prijkt bijvoorbeeld A Nightmare On Elm Street 5 op de bioscoop, maar in tegenstelling tot het origineel (waar I Was A Teenage Werewolf speelt en waar Richie's angst én confrontatie met It als weerwolf vandaan komt) speelt Freddie géén rol in de film (een rechtenkwestie?) maar is Richie gewoon bang voor "clowns". Toevallig! Al levert dat wel een leuke scène op (géén spoilers), maar een gemiste kans tot een knipoog naar een eighties horror franchise.
De kinderen stelen probleemloos de show, ook in de oude film waren de flashbacks naar 1957-58 wat mij betreft de beste stukken. Aan alle volwassenen in de film lijkt iets te mankeren, maar dat komt ook grotendeels door het verhaal. De kritieken op het origineel betroffen dan ook de volwassen acteurs en het nogal bij de haren getrokken einde (alweer géén spoilers). Al zijn de kids hier groffer gebekt en iets meer losgeslagen. Eighties vs fifties kids zeker, de Goonies zijn nooit veraf.
Eén ding dat ze voor mijn part hadden mogen schrappen (of toch een paar): jump scares. Ze werkten wel, maar het waren er zo veel dat het uiteindelijk zelfs begon af te leiden van het verhaal. Foei!
Eindverdict: een geslaagde remake en hommage aan het originele verhaal, handig gebruik makend van de eighties hype die momenteel in de media waait. Op vele vlakken béter dan de film uit 1990 (ook een pak bloederiger en verschietachtiger), op sommige mankeerde er her en der achtergrondverhaal of hebben ze dit veranderd zonder aanwijsbare reden. En horror zonder jump scares kan ook.
Niet écht een spoiler: eindigt met de boodschap "It: part one" dus we weten dat deel 2 eraan zit te komen, waar de nu volwassen kinderen rond 2016 (27 jaar later :-) finaal af zullen moeten rekenen met It. Hopelijk kunnen de volwassen incarnaties en de hedendaagse setting de verwachtingen inlossen en hervallen ze niet in dezelfde fouten die de tv-film maakte. En vullen ze de enkele gaten in het plot verder in.
Reacties